Suddenly there’s a valley

Εδώ και δεκαεπτά χρόνια το ιδιαίτερης αισθητικής κομμωτήριο  της Δήμητρας Δανίκα προσφέρει κάτι παραπάνω από υπηρεσίες styling και ομορφιάς. Εξαρχής ο χώρος διαμορφώθηκε με μια λογική φιλοξενίας και δημιουργίας απρόσμενων συναντήσεων ανάμεσα σε διαφορετικούς δημιουργούς (εικαστικούς, σχεδιαστές μόδας, κοσμημάτων και αντικειμένων).

Στην αρχή της φετινής χρονιάς στην ομάδα μόνιμων συνεργατών ήρθε να προστεθεί και μια πολυσυλλεκτική παρέα «μόνιμων θαμώνων» του χώρου (καλλιτέχνες, ηθοποιοί, γραφίστες, φωτογράφοι, επιμελητές εκθέσεων κ.α.). Απαλλαγμένοι από διαχωρισμούς «υψηλής» και «χαμηλής» τέχνης, αποφάσισαν να πειραματιστούν από κοινού σε διαφορετικά πεδία δημιουργίας, να μοιραστούν ιδέες και να συνδυάσουν δεξιότητες με σημείο αφετηρίας τη συνεχή αναζήτηση και διασταύρωση νέων μορφών καλλιτεχνικής έκφρασης.

Αρχικά, προχώρησαν σε μια ριζική ανακαίνιση του εσωτερικού χώρου όπου όλα περιστρέφονται γύρω από μία τραπεζαρία, ένα σημείο ανταλλαγής, συνάντησης και συζήτησης.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Θεανώ Πετρίδου (ιδρυτικό μέλος της we design) σχεδίασε το καινούργιο λογότυπο του μαγαζιού αλλά και της νέας σειράς ρούχων που υπογράφει η Δήμητρα Δανίκα με τον παιχνιδιάρικα αμφίσημο όνομα LENGO.

Δίνοντας έμφαση στην γυναικεία δημιουργία, υποστηρίζοντας νέους καλλιτέχνες αλλά και παρουσιάζοντας τις δικές τους προτάσεις, το Σάββατο 31 Μαρτίου ο ομάδα εγκαινιάζει την πρώτη της δράση στον ανανεωμένο χώρο της Δανίκα, παρουσιάζοντας την in situ εγκατάστασης της εικαστικού Μαρίνας Βελησιώτη, “Suddenly there’s a valley”.

Το έργο της Βελησιώτη διεκδικεί ευθαρσώς την ανεξαρτησία του από ένα και μοναδικό μέσο και μετακινείται με ευκολία από το σκίτσο και το κολλάζ, στη χαρακτική, τη γλυπτική και τις εγκαταστάσεις. Η τελευταία ενότητα των έργων της αποτελεί μια περαιτέρω ανάπτυξη των κολλάζ, καθώς η ήδη επεξεργασμένη εικόνα αναπαράγεται με μια τελείως διαφορετική διαδικασία, την υφαντική.

Αντλώντας από ένα νέφος εικόνων (προσωπικές φωτογραφίες, αρχειακό υλικό, παλιές καρτ-ποστάλ αλλά και αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών) η Μαρίνα Βελησιώτη  δημιουργεί «πορτραίτα περιβάλλοντος» επεμβαίνοντας απευθείας στο υλικό της.  Τοπία απομακρυσμένα, ερημικά ή ξεχασμένα μετατρέπονται σε απόκοσμα, εξωπραγματικά σύμπαντα που χαρακτηρίζονται από μια αδέσποτη αίσθηση ελευθερίας.
Μέσα από μια διαδικασία επανάληψης της χειρονομίας (αργαλειός) κλωστές και νήματα διασταυρώνονται ως μεταφορείς διαφόρων γενεών, εννοιών και αφηγήσεων διαταράσσοντας τη συμβατική κατανόηση  της σχέση μας με την ταυτότητα, τον τόπο και τον χρόνο. Σαν αναμνήσεις από το μέλλον, κάπου ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα,  η εγκατάσταση της Βελησιώτη βαδίζει στην «άκρη του τοπίου» δημιουργώντας μια αμφίσημη κατάσταση όπου το παράλογο έρχεται να αντικαταστήσει το πραγματικό κάνοντας το όποιο νόημα ακόμη πιο ρευστό.