Τζίνα Κωνσταντοπούλου – Communication Manager

Ποια είναι η πηγή έμπνευσής σου για το προσωπικό σου στιλ;

Ήμουν συλλέκτρια των ξένων μεγάλων περιοδικών μόδας από τα εφηβικά μου χρόνια. Αγοράζαμε με το χαρτζηλίκι μας, εναλλάξ με την αδερφή μου, την Vogue, το Elle και το Marie Claire – τις γαλλικές, ιταλικές, αμερικάνικες, αγγλικές κάποιες φορές ακόμα και τις ισπανικές εκδόσεις τους. Από τα ελληνικά, δεν έχανα την Γυναίκα που έγραφε ιστορία με τα fashion editorials της Λάουρα Ντε Νίγκρις. Ακόμα θυμάμαι κάτι απίστευτες ιστορίες μόδας με την αλαβάστρινη Μάρα Δεσύπρη, μπροστά από τον φακό τότε. Ελληνική κλασική ομορφιά – το αγαπημένο μου made in Greece υπερμοντέλο.

Τότε, το ξεφύλλισμα των περιοδικών ήταν ιεροτελεστία. Αλλάζαμε σελίδες ευλαβικά, σχολιάζοντας τα νέα
διαφημιστικά concept των οίκων μόδας, τις μούσες τους ως επιλογή, τα ρούχα που πρωταγωνιστούσαν. Τα fashion editorials ήταν στα μάτια μας σαν να παρακολουθούσαμε την πιο πολλά υποσχόμενη ταινία. Ήταν η εποχή που μεσουρανούσαν οι αμαζόνες του μόντελινγκ, όταν τα super models δεν ήταν κρεμάστρες ρούχων ούτε celebrity influencers. Αλλά, προσωπικότητες που υπογράμμιζαν το στιλ των ρούχων.

Αν πρέπει να ξεχωρίσω μία, η απάντηση είναι Μόνικα. Μπελούτσι. Την θυμάμαι από τότε που έκανε μόδες στο ιταλικό Elle και δεν την ήξερε κανείς με το μικρό της όνομα. Μου άρεσε επειδή ήταν γήινη, θηλυκή, αβίαστα σέξι.

Ήμουν τόσο fan των περιοδικών που είχα αποφασίσει πολύ πριν ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτά, ότι εκεί θέλω να είναι το μέλλον μου. Μάλιστα το όνειρό μου ήταν να γίνω στυλίστρια. Έφτιαχνα συνέχεια στο μυαλό μου σενάρια με ρούχα και ηρωίδες και πόζες – χαμός. Μπορεί να έπαιρνα το λεωφορείο να πάω στη σχολή μου στο Πάντειο και από την ώρα που ανέβαινα μέχρι να κατέβω στη στάση, ονειροπολούσα με τα styling στο κεφάλι μου. Κυκλοφορούσα στη σχολή με κάτι τετράδια αγκαλιά, ντυμένα με τα αγαπημένα μου μοντέλα και όπως έμαθα αργότερα, προς το τέλος της σχολής, είχα σχολιαστεί ποικιλοτρόπως μεταξύ των συμφοιτητών μου του τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων.

Και από τα video clips παίρναμε έμπνευση, και από τις ταινίες εννοείται. Αλλά τα περιοδικά αυτά ήταν για εμένα η βίβλος μου. Έχω ένα δωμάτιο-αρχείο και 1 αποθήκη γεμάτα με τα πιο σημαντικά – έχω πετάξει και πάρα πολλά με βαριά καρδιά. Όποτε πιάσω στα χέρια μου ένα από αυτά νιώθω σαν να κρατάω οικογενειακό άλμπουμ. Ζούσα τόσο πολύ μέσα από αυτά και με έναν τρόπο μέσα σε αυτά, ήταν η αναφορά μου σε σχέση με πολλά πράγματα, οπότε είναι για μένα κάτι σαν κανονικές χρονομηχανές. Μου θυμίζουν σε τι φάση ήμουν τότε που τα πρωτοξεφύλλιζα.

Το στιλ μου πάντως θα έλεγα ότι δεν έχει ακριβώς έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα. Είναι πολυσυλλεκτικό και χαμαιλεοντικό. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

Δεν θέλω να στερούμαι τίποτα. Δεν μου αρέσουν οι δίαιτες στο στιλ.