Στο σπίτι με τη #Celia

Στο σπίτι με τη #Celia

«Αγαπητέ Θεέ,

Mε λένε Όσκαρ είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω, γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους».

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «αγαπητέ θεέ»)

Με λένε Σίλια και κάπως έτσι θα περιέγραφα τον εαυτό μου. Ένα μικρό παιδί σε σώμα γυναίκας που θεωρεί ότι το γράψιμο είναι για τους μεγάλους. Ενίοτε κάνω και την μεγάλη, όταν διδάσκω τους δεκάχρονους μαθητές μου, όταν πρέπει να δώσω ουσιαστικές συμβουλές σε γονείς, ή όταν πρέπει να βοηθήσω κάποιον έφηβο να ονειρευτεί το μέλλον του και να το σχεδιάσει. Ναι, τότε μπορώ να είμαι μεγάλη και θα μπορούσα να πω ότι είμαι μεγάλη με επιτυχία.

5η μέρα στο σπίτι. Δεν είμαι στο σχολείο, ούτε στο γραφείο μου. Δεν μπορώ ή ίσως και να μην θέλω. Χρειάζομαι κι άλλο χρόνο με τον εαυτό μου. Και το απολαμβάνω. Σκαλίζω τη βιβλιοθήκη μου. Βρίσκω αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο που περιέχει θλίψη, καθώς αποτελείται από τα γράμματα ενός ετοιμοθάνατου αγοριού, του Όσκαρ. Δεν μελαγχολώ, καθώς θυμάμαι ότι η βαρύτητα του περιεχομένου του ελαφρύνεται από το χιούμορ και την αισιοδοξία του κεντρικού ήρωα απέναντι σε όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω του. Ένα βιβλίο μικρής έκτασης, που όμως φέρνει στην επιφάνεια ουσιαστικές ιδέες για τη ζωή, ικανές να γεμίσουν αισιοδοξία για αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε.

Έτσι είμαι κι εγώ, σαν τον Οσκαρ. Βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο. Αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της ζωής με αισιοδοξία και αντιλαμβάνομαι τη σπουδαιότητα της ύπαρξής μου. Α.. ξέχασα να σας πω! Η ζωή μου δεν έχει δυσκολίες #not. Ή μάλλον έχει, αλλά πραγματικά δεν τις βλέπω, όταν αναλογίζομαι όλα όσα μου έχει προσφέρει η ζωή απλόχερα. Και ναι, η απομόνωση μου φέρνει εκνευρισμό, αλλά μου δίνει την ευκαιρία να φέρω ξανά στον νου μου όλα όσα έχουν αξία. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο, όσο ιεραρχώ τις ανάγκες και τα θέλω μου, όσο αντιλαμβάνομαι τους ανθρώπους που θέλω να έχω στη ζωή μου. Γεμίζει τις μπαταρίες μου κι αποκτώ ουσιαστικότερη όρεξη για ζωή. Με κάνει να ονειρεύομαι, να επαναπροσδιορίζομαι και να θέτω νέους στόχους.

Κι αν με ρωτάς αν νιώθω μοναξιά; «Καθόλου» είναι η απάντηση. Άλλωστε πάντα μου άρεσε να κάνω κάποια πράγματα μόνη μου. Δύσκολο θα πει κάποιος που με γνωρίζει, γιατί επιζητώ συχνά τη συναναστροφή με κόσμο. Ποιος δεν το επιζητεί, άλλωστε; Κι όμως μου αρέσει να γυμνάζομαι μόνη μου, να απολαμβάνω τη θάλασσα και να ηρεμώ, να χαζεύω τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός όταν δύει ο ήλιος.  Είμαι εντάξει με τη μοναχικότητα, γιατί έτσι γνωρίζω και αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου.

Για να βιώσεις τα οφέλη της μοναχικότητας δε χρειάζεται να ταξιδέψεις μέχρι το μακρινό Θιβέτ και να διαλογιστείς για 30 ημέρες μέσα σε μια σπηλιά. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες που δημιουργούνται γύρω μας αρκεί να θέλουμε να τις δούμε και να αφιερώσουμε λίγο χρόνο. Σίγουρα υπάρχει χρόνος, πόσο μάλλον τώρα. Αξιοποίησέ τον σωστά και θα δεις ότι η μοναχικότητα είναι υγιής και ωφέλιμη. Είναι σημαντικό να νιώθουμε άνετα με το να μένουμε μόνοι μας κάποιες φορές.

Ίσως έτσι ανοιχτεί ο δρόμος για αυτοανακάλυψη και προσωπική εξέλιξη.

Εσύ πόσο άνετα νιώθεις τώρα που αναγκαστικά γνωρίζεις τη μοναχικότητα;

Χαλιώτη Σίλια

Παιδαγωγός

Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού