30 Μαρ Στο σπίτι με την #Amalia
Πώς σταματάς την κίνηση; Πώς σταματάς να “κινείσαι”; Πώς να μπεις στην τροχιά ενός φαύλου κύκλου;
Και όμως…
Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή σε παύση. Και όμως αρκεί μια στιγμή για να αλλάξει τα δεδομένα. Ένας ιός που μετατρέπει την καθημερινότητα μας σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Στολές, γάντια, μάσκες, κοινωνική απομόνωση, απόσταση, αριθμοί και στατιστικές που αντιστοιχούν σε ανθρώπινες ζωές..
Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες:
Για μένα η αλλαγή ήταν απότομη. Μούδιασα. Πώς να μείνω μέσα στο σπίτι όταν πάντα πίστευα πως η ζωή είναι εκεί έξω;
Αλλαγή προτεραιοτήτων. Αλλαγή συνηθειών. Ζούμε στο 2020. Τη χρονιά της απομόνωσης. Ζούμε σε απόσταση. Κατά μόνας αλλά με έναν περίεργο τρόπο συνδεδεμένοι.
Ζούμε ο καθένας μόνος αλλά και όλοι μαζί σαν ένα.
Έχουμε τις ίδιες φοβίες, ανησυχίες. Τις ίδιες προσδοκίες, τους ίδιους ευσεβείς πόθους.
Κάθε μέρα ζω τη μέρα της μαρμότας. Η ζωή σε λούπα.
Και μέσα σε όλην αυτήν την αβεβαιότητα και με όλες τις αλλαγές στις συνήθειες μου συνειδητοποιώ ότι μπορώ να ζήσω και έτσι. Βλέπω τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Πέρα από φοβικά και στερητικά σύνδρομα.
Συνειδητοποιώ πως μπορώ να ζήσω και στην ακινησία γιατί το μυαλό και οι σκέψεις είναι αεικίνητα ούτως ή άλλως και αυτά είναι η κινητήριος δύναμη μου.
Συνειδητοποιώ και κάτι ακόμη. Πιο επίπονο. Σε αυτήν την “ακινησία” έρχομαι αντιμέτωπη με τις επιλογές μου. Με τον ίδιο μου τον εαυτό, με το σύντροφο που επέλεξα, με τα παιδιά που γέννησα, με τις φίλες που απέκτησα, με τις δουλειές που έχω κάνει. Ναι την επόμενη ημέρα θα είμαι περισσότερο συνειδητοποιήμενη.
Στρέφω το βλέμμα στους άδειους δρόμους της Αθήνας εν ώρα αιχμής. Αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της ζωής μας σε παύση. Ο οργασμός διαδικτυακών “συναναστροφών” αποτελεί ένδειξη της ζωής μας σε απόσταση. Κάτι σαν παράλληλο σύμπαν. Σουρεάλ: ζώντας απομακρυσμένοι ερχόμαστε κοντά κάνοντας scroll down.
Εμένα μου λείπει η επαφή. Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τον συγχρωτισμό, γι αυτό και βρίσκουμε άλλους τρόπους, εικονικούς, για να συνευρεθούμε. Μου λείπουν οι δια ζώσης κοινωνικές συναναστροφές: τα γέλια, οι διαφωνίες, τα κουτσομπολιά, οι αντιδράσεις – με φίλους, συναδέλφους, με την ευρύτερη οικογένεια μου. Είμαστε κοινωνικά και πολιτικά όντα. Κανένας ιός δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Προσωπικά ζω και σε μια ενδιαφέρουσα συνθήκη για τα δικά μου δεδομένα. Με ένα παράδοξο. Αυτό της σιωπής. Παράδοξο γιατί στο διαδίκτυο υπάρχει “φασαρία”. Γύρω μου, όμως, στον φυσικό μου κόσμο, σιωπή.
Ο χρόνος είναι στα χέρια μας. Τώρα περισσότερο από ποτέ. Ας τον αξιοποιήσουμε.
Η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ στο βιβλίο «Της Μοναξιάς Διπρόσωποι Μονόλογοι» το θέτει με έναν πιο εύγλωττο τρόπο, αναδεικνύοντας την ανάγκη να αξιοποιήσουμε το χρόνο μας όσο καλύτερα μπορούμε σε όποια συνθήκη και εάν ζούμε:
“Τον χρόνο, αυτό το γλυκοξινο πορτοκάλι, για πόσο καιρό θα το στύβω ακόμη; Όχι μονο γιατί κάθε σταγόνα του είναι ζωή – όσο δηλητήριο και εάν περιέχει – αλλά γιατί έχω μάθει… Τι έχω μάθει; Να λικνίζομαι στην κάθε στιγμή, να νιώθω την ανάσα του χρόνου στο πετσί μου, να τον σέβομαι… να προσκυνώ την παντοδυναμία του και να αισθάνομαι αμαρτωλή όταν δεν τον εκμεταλλεύομαι”
ΥΓ: Επέλεξα φωτογραφία εν κινήσει. Γιατί; Γιατί αυτή είμαι εγώ. Και όχι τυχαία στο κέντρο της Αθήνας. Γιατί η Αθήνα είναι στο δικό μου επίκεντρο όσο και εαν ταξιδεύω…
ΥΓ2: Τα ταδίξια μου έχουν λείψει. Το ό,τι δεν μπορώ να ταξιδέψω με κάνει να αισθάνομαι εγκλωβισμένη. Ευτυχώς υπάρχουν τα ταξίδια του νου. Τα βιβλία και το ιντερνετ που είναι παράθυρα στον κόσμο…Και τα άλλα ταξίδια, σε άγνωστους τόπους, θα τα κανουμε και πάλι. Μαζί. Γιατί θα ανταμώσουμε ξανά….