13 Απρ Στο σπίτι με τη #Glafki
Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε αλλά κοντά στα Χριστούγεννα, ενώ ετοίμαζα το μεσημεριανό τραπέζι και είχα βάλει τις ειδήσεις να ακούγονται, αφήνω τα πάντα κάτω, ακούγοντας πως μία περίεργη ασθένεια έχει εμφανιστεί σε μία περιοχή της Κίνας, λόγω των ζώων που πουλούσαν σε μία υπαίθρια αγορά.
Η είδηση πρέπει να ήταν από τις τελευταίες στη σειρά, εκείνη τη στιγμή όμως ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι. Το είχα συνέχεια στο μυαλό μου, έτσι όταν τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου ταξίδεψα στο Λονδίνο, ήμουν εξοπλισμένη: γάντια, μάσκες, αντισηπτικά, φαινόμουν σαν εξωγήινη σε ένα σύμπαν που η ζωή συνεχιζόταν κανονικά.
Παράλληλα μία φίλη που εμπιστεύομαι απόλυτα χάρη κυρίως των γνώσεων που έχει αλλά και του γεγονότος ότι καθημερινά διαβάζει τα πάντα, ανεβάζει στο FB πως ο κίνδυνος αυτή τη στιγμή έρχεται από την Κίνα και κάθε αμφιβολία εξαφανίστηκε: θα έχουμε πρόβλημα, σκέφτηκα.
Όταν επέστρεψα, μετά από δυο εβδομάδες απαγορεύτηκαν οι καρναβαλικές εκδηλώσεις και μετά το κλείσιμο των σχολείων και όλα αυτά που ζούμε τώρα.
Είχα προετοιμαστεί ήδη ψυχολογικά από τα Χριστούγεννα, φανταστείτε η κόρη μου μού είχε ζητήσει να πάμε βόλτα παραμονές πρωτοχρονιάς στο κέντρο και δεν την πήγα. Δεν την πήγα και σε κανένα αποκριάτικο πάρτι-εκτός από ένα στις αρχές των Αποκριών, παρόλο που κανένα κρούσμα και τίποτα ανησυχητικό δεν φαινόταν στην Ελλάδα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο η τρελή του χωριού φαινόμουν τότε αλλά δυστυχώς οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν.
Σαφέστατα άλλο το να σκέφτεσαι κάτι και τελείως διαφορετικά να το ζεις.
Αυτό που με τρέλανε τον πρώτο καιρό ήταν ότι το καθημερινό μου πρόγραμμα έπαψε πια να υφίσταται, όπως επίσης και το πρόγραμμα του παιδιού. Ο προγραμματισμός είναι κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό και έτσι μετά από δυο εβδομάδες εγκλεισμού, επανήλθα σε κάποιους πιο φυσιολογικούς ρυθμούς, βάζοντας αρχικά ξυπνητήρι.
Θύμωσα και με τον εαυτό μου για την υπερφαγία των δυο πρώτων εβδομάδων, ώσπου στο τέλος είπα: στοπ τώρα θα προσέχω τι τρώω.
Κυρίως όμως προσπάθησα να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου και το κατάλαβα τη στιγμή που ένας φίλος μου ανέβασε ένα fake news, που θύμωσα τόσο πολύ που πραγματικά του επιτέθηκα.
Αυτό που κάνω πια είναι να διαβάζω ότι πιο έγκυρο σε πληροφόρηση υπάρχει και να προσπαθώ να βοηθήσω με σωστές πληροφορίες και τις αναγνώστριες μου. Διαβάζω πολύ επίσης θέματα σχετικά με τη δουλειά μου, καθώς η σημερινή περίοδος απαιτεί πραγματικά λεπτούς χειρισμούς, ακόμα και στο κομμάτι της μόδας και της ομορφιάς.
Ενώ είμαι ψύχραιμη. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει με μαύρο δάκρυ κάθε φορά που βλέπω κάτι συγκινητικό. Σαν ξέσπασμα, σαν την αλήθεια που έρχεται καταπάνω σου και εσύ πρέπει να την αποδεχτείς.
Όπως έγραψα και στο Instagram: Μην διαβάζετε, ό,τι τύχει, οι ιστορίες συνωμοσίας και οι ψεύτικες ειδήσεις δεν μας αφορούν, ανήκουν στη σφαίρα της κακής πληροφόρησης, της εσφαλμένης αντίληψης.
Είναι η μεγάλη μας στιγμή, να γράψουμε και την προσωπική μας ιστορία αλλά και τη συλλογική μας από την αρχή.
Με ρωτάτε συχνά, αν θα ήμαστε οι ίδιοι. Οι περισσότεροι όχι.
Το στοίχημα όμως θα το κερδίσουν, όλοι όσοι από εμάς, προσαρμοστούμε πιο εύκολα και δείξουμε ευελιξία.
Όλοι όσοι γίνουμε καλύτεροι, όχι μόνο για εμάς αλλά και για τους άλλους. Αξία πια θα έχουν λέξεις όπως ανθρωπιά, συναισθηματική νοημοσύνη, δόσιμο και δέσιμο.
Το στοίχημα ήδη ξεκίνησε.
Και δεν μπορεί να σε περιμένει.